κείμενο για τη δίκη συντρόφου - ιούνης 2008

ΠΡΑΞΗ ΠΡΩΤΗ

ΤΟ ΣΥΝΕΧΙΖΟΜΕΝΟ ΑΠΟΤΡΟΠΑΙΟ ΕΓΚΛΗΜΑ
ΤΩΝ «ΕΡΓΑΤΙΚΩΝ ΑΤΥΧΗΜΑΤΩΝ»

16/08/06 ο 29χρονος Μελέτης Χατζέλας, καθώς εργαζόταν στη Χαλυβουργία Θεσσαλίας (ένα εργοστάσιο που όποιος μπει, θα αντικρίσει εικόνες που θα του θυμίσουν τη κόλαση από γκραβούρες του μεσαίωνα), πέφτει μέσα σε δεξαμενή επεξεργασίας λυμάτων. Ο Μελέτης βρέθηκε δύο ημέρες αργότερα όταν συνάδελφοι του, είδαν μέσα στη δεξαμενή να επιπλέει το χέρι του. Μέσα στη δεξαμενή βρέθηκαν και οι προστατευτικές σκάρες που την κάλυπταν και υποχώρησαν, ενώ θεωρείται πως στο θάνατο του εργάτη συνετέλεσαν και τα προστατευτικά κιγκλιδώματα που είχαν πολύ μικρό ύψος.


Αναζητώντας τις αιτίες των εργατικών ατυχημάτων, θα ήταν επιφανειακό να τις αναγνωρίσουμε στην αμέλεια των εργατών, εκεί που συνήθως καταλήγουν οι αποφάσεις των δικαστηρίων μέσα από τα παράθυρα των νόμων. Έχοντας βέβαια και οι ίδιοι κάποιο μερίδιο ευθύνης, η επιφάνεια της ουσίας δεν παύει να ισοδυναμεί με την άγνοια.


Τα ήδη ελλιπή μέτρα ασφαλείας που δεν εφαρμόζονται, τα απάνθρωπα εξαντλητικά ωράρια που επιβάλλονται, η προσπάθεια επίτευξης του μεγαλύτερου κέρδους με το χαμηλότερο κόστος, οι συνεχώς αυξανόμενες ταχύτητες παραγωγής-κερδοσκοπίας των αφεντικών-εκμετάλλευσης και πίεσης των εργατών, το συναίσθημα της μονοτονίας ως αποτέλεσμα της εξειδίκευσης, καθώς και η ίδια η φύση της μισθωτής εργασίας (η εκτέλεση ενός συγκεκριμένου παραγωγικού καθήκοντος, με τη μορφή του καταναγκασμού και της υποχρέωσης), είναι παράγοντες που οδηγούν στο να γίνεται λόγος για δολοφονίες εργατών.


Την ώρα που δουλειά των καθεστωτικών συνδικάτων είναι να μετατρέπουν τους νεκρούς σε αριθμούς και στατιστικές, να ξεσπούν οργισμένα μόνο μπροστά στις κάμερες και να αποκοιμίζουν τους εργαζόμενους πετώντας τους ψίχουλα ξεφτίλας (του 1-3-5%) από το τραπέζι που συντρώγουν με τους επιχειρηματίες, ανθρώπινες ζωές αντιμετωπίζονται σαν αναλώσιμα γρανάζια…όταν είναι γεγονός πως περισσότερο συμφέρει τα αφεντικά να πληρώνουν (όταν πληρώνουν) κάποιες αποζημιώσεις για νεκρούς ή σακατεμένους παρά να παίρνουν όλα τα απαραίτητα μέτρα ασφαλείας, αφού για να συμβεί αυτό θα πρέπει να «ξοδέψουν» ένα μεγάλο μέρος των σημερινών κερδών τους. Ο μόνος δολοφόνος των εργατών είναι το κέρδος και κέρδος σημαίνει χαμογελαστά αφεντικά, απλήρωτες υπερωρίες, εργολάβοι, επενδυτές, τράπεζες και πολιτικές συμφωνίες.

ΠΡΑΞΗ ΔΕΥΤΕΡΗ

Η ΔΙΚΑΙΗ ΑΠΑΝΤΗΣΗ

Θέτοντας σαν δεδομένα τα παραπάνω γεγονότα, μια συνέλευση ατόμων με διαφορετική καθημερινότητα αποφασίζει να αναλάβει το μερίδιο της κοινωνικής ευθύνης που της αναλογεί, παρεμβαίνοντας συμβολικά στο κάτεργο της χαλυβουργίας. Πετάχτηκαν μπογιές στα φυλάκια, μοιράστηκαν κείμενα, γράφτηκαν και φωνάχτηκαν συνθήματα ενάντια στην απαξίωση της ανθρώπινης ζωής από το κράτος και το κεφάλαιο. Καλέστηκε όμως και να απαντήσει, στο ένστικτο της διαρκούς αναισθησίας, ενός ρουφιάνου της εργοδοσίας, ο οποίος επιτέθηκε απρόκλητα. Έπειτα κάνει μήνυση σε έναν από τη συνέλευση για σωματική βλάβη, την οποία αποσύρει μετά από δύο ημέρες.

ΠΡΑΞΗ ΤΡΙΤΗ

Η ΔΙΩΞΗ ΣΥΝΤΡΟΦΟΥ

Η ιστορία όμως δε σταματά εκεί. Η αστυνομία συνεχίζει τη δουλειά της, ως προστάτης των συμφερόντων των αφεντικών και ασκεί αυτεπάγγελτη δίωξη.


Ζώντας σε μια περίοδο σταδιακής απομάκρυνσης του κράτους από κάθε οικονομική δραστηριότητα και μετατροπής των πολιτικών, σε μισθωτούς μάνατζερ των συμφερόντων των πολυεθνικών εταιριών, παρατηρείται και η αδυναμία συνδυασμού της ανάπτυξης με τη κοινωνική δικαιοσύνη. Τα χέρια του κράτους, έχουν να σηκώσουν το βάρος της ειρηνικής λειτουργίας του μηχανισμού της ελεύθερης αγοράς. Στόχος του επομένως, είναι και η διασφάλιση της δημόσιας τάξης, της απόλυτης υποταγής στην κεφαλαιοκρατική εξουσία ή αλλιώς η ποινικοποίηση των αντιστάσεων.


Έτσι στη συγκεκριμένη περίπτωση, ο στόχος της δίωξης είναι διπλός: α) να διατηρήσουν το σύντροφο σε καθεστώς ομηρίας, τόσο κατά τη διάρκεια εκκρεμότητας της δίκης, όσο και σε περίπτωση που η απόφαση του δικαστηρίου είναι καταδικαστική και β) η τρομοκράτηση των αντιστεκόμενων και όλων αυτών που επιλέγουν τους δρόμους της άμεσης δράσης, της αυτοοργάνωσης και της αλληλεγγύης.

ΠΡΑΞΗ ΤΕΤΑΡΤΗ

ΕΝ ΚΑΤΑΚΛΕΙΔΙ

Η ιστορία του κράτους και του καπιταλισμού, είναι ιστορία καταπίεσης και ανισότητας, εκμετάλλευσης και οικοκτονίας. Είναι ιστορία μαζικών δολοφονιών. Ο πολιτισμός τους, είναι η εμπορευματοποίηση των ανθρωπίνων σχέσεων, η υπερκατανάλωση και το κέρδος. Η κουλτούρα τους, είναι η διαρκής αναισθησία, η απόλυτη υποταγή και η ποτισμένη με αίμα συναίνεση. Στόχος τους είναι η δημιουργία ανθρωποειδών, που θα εξαντλούν την ύπαρξη τους, στην ικανοποίηση εξουσιαστικά κατασκευασμένων «αναγκών», χωρίς προσπάθειες αυτοκαθορισμού, σε ένα οργουελιανό κενό ιστορικής μνήμης.

ΜΑΤΑΙΟ, ΕΙΝΑΙ ΝΑ ΣΥΝΕΧΙΖΟΥΜΕ ΕΤΣΙ…

ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ ΣΤΗΝ ΕΠΟΧΗ ΤΟΥ ΤΙΠΟΤΑ

ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΘΡΩΠΙΝΗ ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑ

ΚΑΙ ΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ


ΚΑΝΕΝΑΣ ΟΜΗΡΟΣ ΣΤΑ ΧΕΡΙΑ ΤΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ

                                                                                κύκλος ανατρεπτικών προθέσεων